Ανοίγει ο δρόμος για τις γερμανικές αποζημιώσεις;

Εξαιρετικά σημαντική η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ρώμης, που δικαιώνει ηθικά τα 218 θύματα του Ολοκαυτώματος του Διστόμου. Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορική απόφαση του Ανώτατου Ιταλικού Δικαστηρίου , οι απόγονοι των θυμάτων του Διστόμου μπορούν πλέον να υποβάλλουν στην Ιταλία (αφού οι μέχρι τώρα ελληνικές κυβερνήσεις και όχι μόνον λειτουργούν ως υποτακτικοί των γερμανών…) τις απαιτήσεις τους για αποζημιώσεις που έχουν απέναντι στο γερμανικό δημόσιο, και έτσι να προχωρήσουν σε κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού κράτους τα οποία βρίσκονται επί ιταλικού εδάφους.
Τα χρήματα φτάνουν τα 40 εκατομμύρια ευρώ και με τους τόκους έχουν διπλασιαστεί. Παράλληλα το θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων συζητείται και στην Χάγη. Οι Διστομίτες λοιπόν βρίσκονται με το ένα βλέμμα στην Ιταλία από όπου πλέον περιμένουν τα χρήματα και με το άλλο στην Χάγη. Η κυρία Σταμούλη τόνισε πως και σήμερα εάν θέλει ο υπουργός δικαιοσύνης της Ελλάδας η χώρα μας μπορεί να διεκδικήσει άμεσα τα χρήματα εκποιώντας την περιουσία της Γερμανίας στην Αθήνα μιας και όλες οι δικαστικές αποφάσεις έιναι πλέον τελεσιδικες.
Ας δούμε όμως πως εξελίχθηκαν τα πράγματα για να φτάσουμε κατ΄ αρχήν στην πρόσφατη δικαίωση των Διστομιτών, η οποία, ελπίζω, να αποτελέσει αφετηρία επιτυχίας και για τα υπόλοιπα μαρτυρικά χωριά.

Όλα ξεκίνησαν το 1995, όταν ο Γιάννης Σταμούλης,  Νομάρχης τότε Βοιωτίας, δεσμεύεται δημόσια –μιλώντας σε μια εκδήλωση μνήμης στο Δίστομο- και αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να διεκδικήσει δικαστικά, αποζημιώσεις από τη Γερμανία για το ολοκαύτωμα του Διστόμου της 10ης Ιουνίου 1944. Καταθέτει την αγωγή της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Βοιωτίας, στις  27/11/1995.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι σφαγιασθέντες Διστομίτες ήταν 218 και η ναζιστική θηριωδία άφησε πίσω της ένα καμένο χωριό και εκατοντάδες χήρες και  ορφανά…

Ο τότε κατοχικός Νομάρχης σε αναφορά την οποία απηύθυνε στον τότε κατοχικό Υπουργό Εσωτερικών περιγράφει τη σφαγή ως εξής:

«Ομάδες στρατιωτών εισήρχοντο εις τα σπίτια και εξετέλουν με αταραξίαν άνευ οίκτου ασυγκίνητα, ανάλγητα τους ενοίκους των.  Δεν εφείσθησαν ουδενός.  Ο πατήρ πρώτος, η σύζυγος κατόπιν και ηκολούθουν τα τέκνα οιασδήποτε ηλικίας.  Βρέφη δύο, πέντε και επτά μηνών εκρεουργούντο δι αποκοπής της καρωτίδος.  Άλλα, καθ΄ ην στιγμήν εθηλάζοντο.  Ανευρέθη βρέφος φέρον εις το στόμα του αποκεκομμένον μαστόν της μητρός του, με τραύμα εις το κέντρο του άνω μέρους της κεφαλής του και με έτερον εις το λαιμόν…Τα έντερα τεσσάρων χωρικών ευρέθησαν περιτυλιγμένα πέριξ του λαιμού των.  Ο ιερεύς του χωρίου ευρέθη ακέφαλος.  Η εις μικράν από του πτώματος απόστασιν ευρεθείσα κεφαλή του είχε τους οφθαλμούς εξωργυμένους.  Η οικία του ειρηνοδίκου πλέει εις το αίμα.  Διότι εις αυτήν είχον κατφύγει πολλοί χωρικοί αγρίως σφαγισθέντες.  Και όταν το σκότος εκάλυψε την πρωτοφανή ιστορικώς αυτήν ανθρωποσφαγήν τα οσφραθέντα την οσμήν των πτωμάτων άγρια όρνεα κατά πυκνά σμήνη επέπεσαν εις τον απέραντον χώρον όπου πλουσία απροσδοκήτως παρετίθετο τροφή».

Το Πολυμελές Πρωτοδικείο της Λιβαδειάς με την υπ’ αριθ. 137/1997, ιστορική πλέον, απόφασή του δικαιώνει για πρώτη φορά τους Διστομίτες.  Τρία χρόνια αργότερα ο Άρειος Πάγος, με την υπ’ αριθ. 11/2000 απόφαση της Ολομέλειάς του, απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως του γερμανικού δημοσίου, κρίνοντας τελεσίδικα και αμετάκλητα ότι η Γερμανία δεν μπορεί να επικαλεστεί δικαίωμα ετεροδικίας.

Η ελληνική πολιτεία φάνηκε στη συνέχεια άτολμη.

Όταν, το 2001, ο Γιάννης Σταμούλης ξεκινάει τη διεκδίκηση της καταβολής των επιδικασθέντων, το γερμανικό δημόσιο «ποιεί την νήσσαν» και τον υποχρεώνει να ξεκινήσει διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης, προχωρώντας στην κατάσχεση γεμανικών ακινήτων στην Ελλάδα.  Στο σημείο αυτό η ελληνική κυβέρνηση αντί να σταθεί αρωγός του στο «εθνικό μας θέμα», βάζει εμπόδια.  Αρνείται να χορηγήσει την απαιτούμενη άδεια –το άρθρο 923 της Ελληνικής Πολιτικής Δικονομίας, προϋποθέτει τη χορήγηση άδειας από τον έλληνα Υπουργό Δικαιοσύνης, στην περίπτωση που κάποιος θέλει να κάνει αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος περιουσίας αλλοδαπού δημοσίου.

Μη δυνάμενος να εκτελέσει την απόφαση στην Ελλάδα λόγω της αρνήσεως του Υπουργού Δικαιοσύνης, ο Γιάννης Σταμούλης επικαλείται τον υπ΄ αριθ 44/2001 ευρωπαϊκό κανονισμό, και στρέφεται στο εξωτερικό, ζητώντας εκεί Δικαιοσύνη. Ζητά να κηρυχθεί εκτελεστή η ιστορική απόφαση της Λειβαδιάς στην Φλωρεντία Ιταλίας, επειδή ακριβώς εκεί είχαν εντοπιστεί γερμανικά περιουσιακά στοιχεία.  Προχωράει επιπλέον προληπτικά σε κατάσχεση της Βίλλα Βινιόνι στη λίμνη Κόμο, η οποία ανήκει σε γερμανοϊταλικό πολιτιστικό ίδρυμα.  Η γερμανική πλευρά οχυρώνεται εξαρχής πίσω από το επιχείρημα της ετεροδικίας  και προσπαθεί να ακυρώσει την κήρυξη της εκτελεστότητας προσφεύγοντας στα ιταλικά δικαστήρια.  Όμως αυτή τη φορά οι Διστομίτες «θα βρουν το δίκιο τους» με τη βοήθεια της Ιταλικής Δικαιοσύνης. Την Τετάρτη 4/6/2008, οι Δικαστές της Ρώμης έκριναν εκτελεστή στην Ιταλία την απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου.

Με βάση αυτήν την απόφαση της ιταλικής Δικαιοσύνης, η οποία έλυσε το νομικό ζήτημα, θα ακολουθήσει και η κήρυξη της εκτελεστότητας της απόφασης της Λιβαδειάς που είχε επιδικάσει στους Διστομίτες αποζημιώσεις ύψους σχεδόν 25.000.000 €.

Δυστυχώς, ως γνωστόν, η ελληνική δικαιοσύνη «μπλόκαρε» όλες τις άλλες υποθέσεις που αφορούσαν σε διεκδικήσεις άλλων μαρτυρικών χωριών.

Ας ελπίσουμε ότι με βάση τις θετικές εξελίξεις του Διστόμου θα δοθεί κάποια λύση και για τους συγγενείς των τραγικών θυμάτων στα υπόλοιπα χωριά της Ελλάδος…ώστε η «η Δικαιοσύνη να  παύσει να είναι αδικαίωτη…».