Η καταστροφή της παλιάς μεσαίας τάξης και η περιχαράκωση σε μητροπόλεις-φρούρια των αρχουσών τάξεων της Δύσης, αποτελεί την αφετηρία του προβληματισμού του τελευταίου βιβλίου του Γάλλου γεωγράφου, Κριστόφ Γκιλλουί.

Συνέπεια αυτής της καταστροφής και του διχασμού είναι η διάλυση της κοινωνικής συνοχής των δυτικών κοινωνιών και ο κατακερματισμός τους σε μικροκοινωνίες, καθεμιά από τις οποίες προσπαθεί να επιβιώσει, περιχαρακωμένη στη δική της κοινωνική ή εθνο-πολιτισμική κοινότητα, καθώς και η αυξανόμενη αδυναμία επικοινωνίας ανάμεσα στο μειοψηφικό μηντιακό και πολιτικό σύστημα και την κοινωνική πλειοψηφία. Πρόκειται για την έκλειψη της κοινωνίας, τέτοια που τη γνωρίζαμε στο παρελθόν.

Το βιβλίο του συνιστά έτσι μια σημαντική συμβολή στην προσπάθεια που καταβάλλεται τα τελευταία χρόνια να συνειδητοποιηθούν οι τεράστιες κοινωνικές αλλαγές που πραγματοποιούνται μπροστά στα μάτια μας, αλλαγές τις οποίες, δυστυχώς, συνεχίζουμε να αναλύουμε και να ερμηνεύουμε με το ιδεολογικό οπλοστάσιο του 19ου και του 20ού αιώνα:

Για τον Κριστόφ Γκιλλουί, αυτές οι τεράστιες αλλαγές έχουν διαμορφώσει, τις χώρες της Δύσης, ένα νέο κοινωνικό και ταξικό τοπίο, μια νέα ταξική σύνθεση. Όπως λέει χαρακτηριστικά: “Από τα ερείπια της μεσαίας τάξης της Δύσης αναδύεται ο κόσμος των περιφερειών”.

Περικοπές από το βιβλίο του Κριστόφ Γκιλλουι NO SOCIETY

… Η δημιουργία από τα Μ.Μ.Ε και τα Πανεπιστήμια, της εικόνας μιας καλοπροαίρετης και φωτισμένης ανώτερης τάξης σε έναν φτωχό κόσμο πολεμοχαρή και αμόρφωτο προστάτεψε για δεκαετίες τις κυρίαρχες και ανώτερες τάξεις
…πίσω από το ακαδημαϊκό λούστρο και τον λεγόμενο επιστημονικό λόγο οι υπερασπιστές της πολυπλοκότητας δεν έχουν κανένα ενδοιασμό όταν πρόκειται να επιβάλλουν την ενιαία και απλουστευτική αναπαράσταση της κυρίαρχης τάξης
… στηριζόμενοι στο επιχείρημα της αυθεντίας, οι ειδικοί των Μ.Μ.Ε και των Πανεπιστημίων συναγωνίζονται σε «επιστημονικές» εκθέσεις να εξηγήσουν σε ποιόν βαθμό αυτό που αντιλαμβανόμαστε κοινωνικά να συμβαίνει, δεν είναι αυτό που βλέπουμε
…Η τεχνογνωσία του ακαδημαϊκού και μιντιακού κόσμου προέρχεται (συχνότατα) από των κόσμο των ελίτ και χαρακτηρίζεται (πάντα) από μια βαθιά ταξική περιφρόνηση
…Αυτοί οι αυτοανακηρυχθέντες ειδικοί και ερευνητές, που έχουν προσχωρήσει στο κυρίαρχο μοντέλο, έχουν κατασκευάσει χονδροειδείς εικόνες του λαϊκού κόσμου παρουσιάζοντάς τον έτοιμο να ξαναζωντανέψει τις σκοτεινές στιγμές της ιστορίας
Ποτέ μια μηντιακή, πολιτική και ακαδημαϊκή τάξη δεν ελεεινολόγησε, εξοστράκισε, καθύβρισε τον ίδιο το λαό της από τον οποίο απομονώθηκε. Απομονώθηκε επίσης από τον υπόλοιπο κόσμο που δεν ανέχεται πλέον τα μαθήματα ηθικής της…
…Το παράδοξο είναι ότι ο πολιτικός και ακαδημαϊκός κόσμος εξακολουθεί να πιστεύει στην επιδραστική του ισχύ, αυτή άλλωστε είναι μια από τις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις μεταξύ των πολιτικών, αλλά και μεταξύ των δημοσιογράφων ή των διανοούμενων
Παντού στη Δύση, η τεχνική της δαιμονοποίησης των απόψεων συνιστά κατ’ αρχήν μια προειδοποίηση προς εκείνους τους διανοούμενους , τους ακαδημαϊκούς , τους οικονομικούς φορείς λήψης αποφάσεων που μπορούν να τείνουν το χέρι στις λαϊκής τάξεις για να αμφισβητήσουν το ενιαίο μοντέλο
Η κυρίαρχη τάξη νομιμοποιούσε πάντα την κυριαρχία της στο όνομα της ηθικής. Στο όνομα της ανοιχτής κοινωνίας, η νέα αστική τάξη δικαιολόγηση έτσι όλες τις οικονομικές και κοινωνικές μεταλλάξεις.
Ο μιντιακός, πολιτιστικός και ακαδημαϊκός κόσμος βρισκόταν στην καρδιά αυτής της πολιτισμικής κυριαρχίας.
Αλλά σήμερα, η ηθική πόζα του κόσμου των ελίτ δεν πείθει πλέον κανέναν. Η δυσπιστία των λαϊκών τάξεων για τα μίντια, τον ακαδημαϊκό κόσμο, ή τον κόσμο των ειδικών προαναγγέλλει το τέλος της αυθεντίας των αλαζόνων.
Από τον πολιτικό κόσμο έως τον κόσμο των μίντια, από τον ακαδημαϊκό κόσμο έως εκείνον του κινηματογράφου, οι φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας απονομιμοποιούνται σταδιακά και δεν εισακούονται από πλειοψηφία.

Ξέρουμε πού βρίσκεται κάθε πράγμα και κάθε άτομο που αγαπάμε, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε εμείς. Σαν να ξεχάσαμε τη θέση μας στον κόσμο. Μπορούμε πολύ γρήγορα να εντοπίσουμε τη θέση των άλλων

, τη θέση που έχουν οι άλλοι στη ζωή μας, και καμιά φορά μπορούμε να προσδιορίσουμε ακόμα και τη θέση που κατέχουμε εμείς στη ζωή των άλλων. Έχουμε, όμως, ξεχάσει ποια θέση κατέχουμε εμείς στη δική μας τη ζωή.
“Ο δρόμος προς την αυτοπραγμάτωση είναι αδιάκοπος και δυσχερής”, επαναλαμβάνει ο Χόρχε Μπουκάι σε όλα του τα βιβλία. Σ’ αυτήν τη σειρά των “Δρόμων”, ο δημοφιλής αργεντινός ψυχίατρος μας παρέχει χάρτες της περιοχής για να επιλέξει ο καθένας τη δική του διαδρομή και να πορευτεί με τον δικό του ρυθμό. “Η ευτυχία” διαβεβαιώνει, “δεν είναι απλώς δικαίωμα, είναι επίσης, από πολλές απόψεις, υποχρέωσή μας: μια σύμβαση που έχουμε συνάψει με τη ζωή.” Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ είναι ο δεύτερος από μια σειρά πέντε τόμων που φέρουν τον γενικό τίτλο: “Φύλλα Πορείας”.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι ”Δρόμος της Συνάντησης”

Advertisement

Όμως τι ακριβώς λένε με αυτό το “σε θέλω”;

Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ΄αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ΄ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πως τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ΄αγαπώ.

Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ, δεν έχω άλλον.

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του. Αν κάποιος δεν σ΄αγαπάει όπως θα ήθελες να σ΄αγαπήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ΄αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του…

Ένας παραμυθάς, ένα βέλος κι ένα μπλουζ. Αρκούν για να φτάσεις στη φώτιση; Ο συγγραφέας και σύμβουλος έκδοσης του ΑΒΑΤΟΝ Ιορδάνης Πουλκούρας συγκεντρώνει μια σειρά από ιστορίες, περιηγήσεις και αφηγήσεις, από τη Σμύρνη των αρχών του 20ού αιώνα μέχρι το Παρίσι του ’68

, και από την Καρκασόν ως τη Νέα Υόρκη, χαρτογραφώντας έτσι ένα “μεθυσμένο” μονοπάτι, άλλοτε ξεχασμένο από καιρό και άλλοτε απάτητο ακόμα. Και ο αναγνώστης ταξιδεύει μαζί του, μιλώντας με τον Λέοναρντ Κοέν, τον Πήτερ Μπρουκ και τον Μπόρχες, μαθαίνοντας ιστορίες για τα όνειρα των ιθαγενών και το καμπαλιστικό Άλεφ, για το τελευταίο τσιγάρο και τη μεταφυσική τού καφέ, για φοίνικες και γκόλεμ, για την κβαντική διεμπλοκή, τη μνήμη, την πίστη και την ελεύθερη βούληση. Ένα βιβλίο-απόσταγμα μιας μακράς πορείας στη σοφία του κόσμου. 

“Πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι ο Δυτικός πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης θεσμών και αξιών. Την κατάρρευση αυτή είναι επιτακτική ανάγκη να τη σταματήσει η ανάπτυξη ενός νέου Δυτικού Πολιτισμικού Ρεύματος, που θα πρέπει να στηρίζεται τόσο στις ανθρωπιστικές αρχές, όσο και στο νέο Επιστημονικό Πνεύμα της Μεγάλης Επιστημονικής Επανάστασης του 20ού αιώνα.

Αποτελεί λοιπόν ευτυχή συγκυρία ότι σε μια περίοδο αφύπνισης και προβληματισμού της κοινωνίας των πολιτών πάνω στο θέμα αυτό, έφτασαν στα χέρια μου τα κείμενα του νέου βιβλίου του Ιορδάνη Πουλκούρα με τίτλο Ένα Μπλουζ για τη Φώτιση. Η ανάγνωση των κειμένων με συνεπήρε, θέτοντάς μου νέους προβληματισμούς. Οι σκέψεις του συγγραφέα, άκρως τολμηρές αλλά διατυπωμένες με τρόπο απλό, σαφή, ψύχραιμο και έντιμο, αλλά συγχρόνως κοινωνικά και φιλοσοφικά καυστικό, μου φάνηκαν σαν να αποτελούν ένα σύγχρονο “οδηγό επιβίωσης”, αποκαλύπτοντας γεγονότα και φωτίζοντας τα μονοπάτια του δρόμου της μετάβασης σε ένα Νέο Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα”. (Δρ Μάνος Δανέζης, Αστροφυσικός)