Εμφανίστηκε σε δεκάδες ταινίες του Χόλιγουντ και σε δεκάδες βιβλία, από βιογραφίες έως ιστορικά μυθιστορήματα. Πάντα όμορφη, πάντα εξωτική και πάντα με αμέτρητες χάντρες να στολίζουν τα μαλλιά της

και το χαρακτηριστικό μαύρο eyeliner να αποτελεί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της, η Κλεοπάτρα, έχει επιτύχει ένα είδος «αθανασίας» που λίγοι από τους σύγχρονους της -εκτός ίσως από τον Ιούλιο Καίσαρα- έχουν καταφέρει.

Περισσότερα από 1.500 χρόνια πριν, λοιπόν, από τη βασιλεία της Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας, η Κλεοπάτρα, μέλος της περίφημης δυναστείας των Πτολεμαίων, απέδειξε ότι οι γυναίκες ήταν ικανές να κυβερνήσουν έθνη και ότι μπορούσαν να το κάνουν με νοημοσύνη, χάρη και μερικές φορές ακόμη και με βαρβαρότητα.

Ούσα, λοιπόν, αυτή η προσωπικότητα είναι ηλίου φαεινότερο ότι μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Όπως και έκανε άλλωστε. Ένα, βράδυ, λοιπόν σύμφωνα με το μύθο και όσα διαβάζουμε στο thegrunge.com η Κλεοπάτρα έβαλε στοίχημα με τον Μάρκο Αντώνιο ότι μπορούσε να ξοδέψει 10 εκατομμύρια σηστέρτιους (αρχαίο ρωμαϊκό νόμισμα), σε σημερινά χρήματα από 10 έως 20 εκατομμύρια δολάρια, σε ένα μόνο γεύμα.

Ζήτησε, λοιπόν, από το προσωπικό να σερβίρει ένα πολύ απλό γεύμα και στη συνέχεια ζήτησε ένα ποτήρι με ξύδι. Σύμφωνα με το NBC, έβγαλε το ένα σκουλαρήκι της και αφαίρεσε το μαργαριτάρι που είχε πάνω. Το έριξε στο ξύδι και αρκέστηκε στο να το βλέπει να διαλύεται. Στη συνέχεια ήπιο το ξύδι από το ποτήρι, αποδεικνύοντας τόσο στον Μάρκο Αντόνιο όσο και στον εαυτό της, ότι ήταν ικανή να κάνει σχεδόν οτιδήποτε για να κερδίσει ακόμη και ένα στοίχημα.

Ο ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, μάλιστα, είχε γράψει ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο μαργαριτάρι σε ολόκληρη την ιστορία, χαρακτηρίζοντάς το ως «ένα αξιοθαύμαστο και πραγματικά μοναδικό έργο της φύσης». Οι σύγχρονοι ιστορικοί, πάντως, εμφανίζονται πιο σκεπτικοί αναφορικά με το γεγονός και το κατά πόσο ίσχυε επιστημονικά κάτι τέτοιο έως ότου κάποιος δοκίμασε τελικά τη θεωρία και στην πράξη. Η δοκιμή επιβεβαίωσε ότι το ξύδι διαλύει, στην πραγματικότητα, το ανθρακικό ασβέστιο σε ένα μαργαριτάρι, αλλά θα χρειαζόταν πιθανώς περισσότερο από μια ημέρα για να εξαφανιστεί ολόκληρο το μαργαριτάρι.

ΠΗΓΗ: newsbeast

Η επίσημη ανακοίνωση ονομασίας για ένα πρόγονο των καρχαριών που ζούσε πριν από 300 εκατ. έτη, έγινε οκτώ χρόνια μετά την ανακάλυψη του ανατολικά του Albuquerque στο Νέο Μεξικό το 2013.

Ο σκελετός είχε μήκος δύο μέτρων, είχε δύο πτερύγια στην πλάτη μήκους περίπου ενός μέτρου το καθένα εξ αυτών και σαγόνια στα οποία υπήρχαν 12 σειρά κοφτερών δοντιών. Το παρουσιαστικό του οδήγησε τους επιστήμονες στο να ονομάσουν αυτό το θαλάσσιο τέρας «Γκοτζίλα» αφού δεν είχαν ακόμη καταλήξει στο αν ανήκε σε κάποιο είδος που γνωρίζαμε ή όχι.

«Είμαι φανατικός φίλος των ταινιών με τον Γκοτζίλα και έτσι όταν εντοπίσαμε αυτόν τον καρχαρία σκέφτηκα ότι αυτό ήταν το όνομα που του ταίριαζε απόλυτα» δηλώνει αναφέρει ο αμερικανός παλαιοντολόγος Τζον Πολ Χόντνετ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που έκανε το 2013 την ανακάλυψη.

Οκτώ χρόνια μετά αποφασίσθηκε ότι ο Γκοτζίλα είναι ένα άγνωστο είδος και του δόθηκε η ονομασία Dracopristis hoffmanorum, που σημαίνει καρχαρίας δράκος του Hoffman το οποίο είναι το όνομα της οικογένειας στην οποία ανήκει το οικόπεδο που ανακαλύφθηκαν τα απολιθώματα.

Ο Γκοτζίλα ανήκει σε μια μυστηριώδη οικογένεια αρχαίων καρχαριών που έχoυν ονομαστεί Κτενακάνθιοι. Αυτοί οι καρχαρίες διαχωρίστηκαν πριν από 390 εκατ. έτη από τα σύγχρονα είδη καρχαριών και των μεγάλων σαλαχιών. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα Κτενακάνθια και τους καρχαρίες είναι τα σαγόνια τους. Τα σαγόνια των Κτενακάνθιων είναι μεγαλύτερα και πιο ευθυγραμμισμένα και σταθεροποιημένα στο κρανίο καθιστώντας τα έτσι λιγότερο εύκαμπτα.

Το συγκεκριμένο ανατομικό χαρακτηριστικό δεν επέτρεπε σε αυτούς τους καρχαρίες να είναι το ίδιο αποτελεσματικοί θηρευτές όπως οι υπόλοιποι με τους ειδικούς να εκτιμούν ότι θα είχαν αναπτύξει διαφορετική συμπεριφορά. Πιστεύουν ότι κινούνταν κοντά στον πυθμένα και τρεφόταν κυρίως με οστρακοειδή και μικρά σπονδυλωτά ψάρια που ήταν πιο εύκολο για αυτό να πιάσει και να δαγκώσει.

Ερευνητές ανακοίνωσαν πως με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης αποδείχτηκε για πρώτη φορά πως μέρος των μυστηριωδών Χειρογράφων της Νεκρής Θάλασσας αποτυπώθηκε από το χέρι δύο γραφέων.

Η εξέταση πραγματοποιήθηκε στο μακροσκελέστερο από τα κείμενα της συλλογής, γνωστό ως Μεγάλο Βιβλίο του Ησαΐα. Από τον έλεγχο προέκυψε πως κατά πάσα πιθανότητα δύο άγνωστα άτομα είχαν αντιγράψει το κείμενο, χρησιμοποιώντας σχεδόν πανομοιότυπο γραφικό χαρακτήρα.

Τα χειρόγραφα, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται η παλαιότερη γνωστή εκδοχή της Βίβλου, αποτελούν πηγή έντονου ενδιαφέροντος εδώ και περίπου 70 χρόνια, από όταν ανακαλύφθηκαν. Τα πρώτα χειρόγραφα βρέθηκαν από ένα Βεδουίνο, σε σπήλαιο στην περιοχή του Κουμράν, κοντά στη Νεκρή Θάλασσα, στη σημερινή Δυτική Όχθη. Περιέχουν κείμενα, γραμμένα κατά κύριο λόγο στα Εβραϊκά, καθώς και στα Αραμαϊκά και τα Ελληνικά και εκτιμάται πως προέρχονται από τον 3ο αιώνα π.Χ.

Το Βιβλίο του Ησαΐα είναι ένα από τα περίπου 950 διαφορετικά κείμενα που ανακαλύφθηκαν τις δεκαετίες του 1940 και 1950. Είναι μοναδικό μεταξύ των σωζόμενων χειρογράφων, υπό την έννοια πως οι 54 στήλες του χωρίζονται στη μέση και είναι γραμμένες με σχεδόν ομοιόμορφο τρόπο.

Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Γκρόνινγκεν, στην Ολλανδία, εξέτασαν το Βιβλίο του Ησαΐα, αξιοποιώντας την τεχνητή νοημοσύνη καθώς και πρωτοποριακά συστήματα αναγνώρισης μοτίβων. Ανέλυσαν ένα συγκεκριμένο γράμμα του εβραϊκού αλφαβήτου, το αλέφ, το οποίο εμφανίζεται περισσότερες από 5.000 φορές στο συγκεκριμένο χειρόγραφο. Στην έρευνα χρησιμοποιήθηκαν θερμικοι χάρτες προκειμένου να εξεταστούν τα διάφορα γράμματα.

Σε δημοσίευση την οποία υπογράφουν οι ερευνητές Μλάντεν Πόποβιτς, Μαρούφ Ντάλι και Λάμπερτ Σόμακερ, αναφέρουν πως κατόρθωσαν να εντοπίσουν τα αρχαία ίχνη της μελάνης όπως εμφανίζονται στις ψηφιακές εικόνες.

“Τα ίχνη της μελάνης συνδέονται άμεσα με τις μυϊκές κινήσεις του ατόμου και αποτελούν μοναδικό χαρακτηριστικό του”, όπως εξηγούν. Χρησιμοποίησαν μια ειδική τεχνικλη η οποία βοήθησε στον εντοπισμό αποδεικτικών στοιχείων πως στη συγγραφή του κειμένου συμμετείχαν περισσότεροι του ενός γραφέα.

“Η πιθανότερη εκδοχή είναι πως συνεργάστηκαν στενά δύο διαφορετικοί γραφείς, επιχειρώντας να διατηρήσουν το ίδιο τρόπο γραφής, όμως τελικά αποκαλύπτουν πως είναι άλλα άτομα, ξεχωριστά”.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι ομοιότητες στο γραφικό χαρακτήρα συντείνουν στο ότι οι γραφείς είχαν εκπαιδευτεί κατά τον ίδιο τρόπο, στο πλαίσιο κάποιας σχολής ή ενδεχομένως να ήταν μέλη της ίδιας οικογένειας, λόγου χάρη κάποιος πατέρας που δίδαξε στο γιο του γραφή.

Μάλιστα, οι ικανότητα των δύο γραφέων να “μιμούνται” ο ένας τον άλλο ήταν τόσο μεγάλη ώστε, μέχρι τώρα, οι σύγχρονοι ερευνητές δεν είχαν υποψιαστεί πως το κείμενο θα μπορούσε να ήταν έργο περισσότερων του ενός ατόμου.

Ο Μαρούφ Ντάλι ανέπτυξε έναν αλγόριθμο ικανό να αναγνωρίζει τα μοτίβα που σχηματίζει η αρχαία μελάνη πάνω στο δέρμα ζώου ή τον πάπυρο όπου γράφηκαν τα κείμενα. Με την τεχνική της δυαδικοποίησης εντοπίστηκαν τα ίχνη που σχετίζονται με τη φορά του χεριού και την πίεση που ασκούσε ο γραφέας. Τα ευρήματα καταγράφηκαν από νευρωνικό δίκτυο το οποίο εκπαιδεύτεται μέσω της διαδικασίας της βαθείας μάθησης. Έτσι, λεπτομέρειες πρακτικά αόρατες στο γυμνό μάτι ξεπρόβαλλαν μέσα από τις ψηφιακές εικόνες. Οι λεπτές διαφορές οδήγησαν τελικά στο συμπέρασμα πως το κείμενο ήταν έργο δύο ατόμων.