NO SOCIETY – Το τέλος της μεσαίας τάξης της Δύσης

Η καταστροφή της παλιάς μεσαίας τάξης και η περιχαράκωση σε μητροπόλεις-φρούρια των αρχουσών τάξεων της Δύσης, αποτελεί την αφετηρία του προβληματισμού του τελευταίου βιβλίου του Γάλλου γεωγράφου, Κριστόφ Γκιλλουί.

Συνέπεια αυτής της καταστροφής και του διχασμού είναι η διάλυση της κοινωνικής συνοχής των δυτικών κοινωνιών και ο κατακερματισμός τους σε μικροκοινωνίες, καθεμιά από τις οποίες προσπαθεί να επιβιώσει, περιχαρακωμένη στη δική της κοινωνική ή εθνο-πολιτισμική κοινότητα, καθώς και η αυξανόμενη αδυναμία επικοινωνίας ανάμεσα στο μειοψηφικό μηντιακό και πολιτικό σύστημα και την κοινωνική πλειοψηφία. Πρόκειται για την έκλειψη της κοινωνίας, τέτοια που τη γνωρίζαμε στο παρελθόν.

Το βιβλίο του συνιστά έτσι μια σημαντική συμβολή στην προσπάθεια που καταβάλλεται τα τελευταία χρόνια να συνειδητοποιηθούν οι τεράστιες κοινωνικές αλλαγές που πραγματοποιούνται μπροστά στα μάτια μας, αλλαγές τις οποίες, δυστυχώς, συνεχίζουμε να αναλύουμε και να ερμηνεύουμε με το ιδεολογικό οπλοστάσιο του 19ου και του 20ού αιώνα:

Για τον Κριστόφ Γκιλλουί, αυτές οι τεράστιες αλλαγές έχουν διαμορφώσει, τις χώρες της Δύσης, ένα νέο κοινωνικό και ταξικό τοπίο, μια νέα ταξική σύνθεση. Όπως λέει χαρακτηριστικά: “Από τα ερείπια της μεσαίας τάξης της Δύσης αναδύεται ο κόσμος των περιφερειών”.

Περικοπές από το βιβλίο του Κριστόφ Γκιλλουι NO SOCIETY

… Η δημιουργία από τα Μ.Μ.Ε και τα Πανεπιστήμια, της εικόνας μιας καλοπροαίρετης και φωτισμένης ανώτερης τάξης σε έναν φτωχό κόσμο πολεμοχαρή και αμόρφωτο προστάτεψε για δεκαετίες τις κυρίαρχες και ανώτερες τάξεις
…πίσω από το ακαδημαϊκό λούστρο και τον λεγόμενο επιστημονικό λόγο οι υπερασπιστές της πολυπλοκότητας δεν έχουν κανένα ενδοιασμό όταν πρόκειται να επιβάλλουν την ενιαία και απλουστευτική αναπαράσταση της κυρίαρχης τάξης
… στηριζόμενοι στο επιχείρημα της αυθεντίας, οι ειδικοί των Μ.Μ.Ε και των Πανεπιστημίων συναγωνίζονται σε «επιστημονικές» εκθέσεις να εξηγήσουν σε ποιόν βαθμό αυτό που αντιλαμβανόμαστε κοινωνικά να συμβαίνει, δεν είναι αυτό που βλέπουμε
…Η τεχνογνωσία του ακαδημαϊκού και μιντιακού κόσμου προέρχεται (συχνότατα) από των κόσμο των ελίτ και χαρακτηρίζεται (πάντα) από μια βαθιά ταξική περιφρόνηση
…Αυτοί οι αυτοανακηρυχθέντες ειδικοί και ερευνητές, που έχουν προσχωρήσει στο κυρίαρχο μοντέλο, έχουν κατασκευάσει χονδροειδείς εικόνες του λαϊκού κόσμου παρουσιάζοντάς τον έτοιμο να ξαναζωντανέψει τις σκοτεινές στιγμές της ιστορίας
Ποτέ μια μηντιακή, πολιτική και ακαδημαϊκή τάξη δεν ελεεινολόγησε, εξοστράκισε, καθύβρισε τον ίδιο το λαό της από τον οποίο απομονώθηκε. Απομονώθηκε επίσης από τον υπόλοιπο κόσμο που δεν ανέχεται πλέον τα μαθήματα ηθικής της…
…Το παράδοξο είναι ότι ο πολιτικός και ακαδημαϊκός κόσμος εξακολουθεί να πιστεύει στην επιδραστική του ισχύ, αυτή άλλωστε είναι μια από τις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις μεταξύ των πολιτικών, αλλά και μεταξύ των δημοσιογράφων ή των διανοούμενων
Παντού στη Δύση, η τεχνική της δαιμονοποίησης των απόψεων συνιστά κατ’ αρχήν μια προειδοποίηση προς εκείνους τους διανοούμενους , τους ακαδημαϊκούς , τους οικονομικούς φορείς λήψης αποφάσεων που μπορούν να τείνουν το χέρι στις λαϊκής τάξεις για να αμφισβητήσουν το ενιαίο μοντέλο
Η κυρίαρχη τάξη νομιμοποιούσε πάντα την κυριαρχία της στο όνομα της ηθικής. Στο όνομα της ανοιχτής κοινωνίας, η νέα αστική τάξη δικαιολόγηση έτσι όλες τις οικονομικές και κοινωνικές μεταλλάξεις.
Ο μιντιακός, πολιτιστικός και ακαδημαϊκός κόσμος βρισκόταν στην καρδιά αυτής της πολιτισμικής κυριαρχίας.
Αλλά σήμερα, η ηθική πόζα του κόσμου των ελίτ δεν πείθει πλέον κανέναν. Η δυσπιστία των λαϊκών τάξεων για τα μίντια, τον ακαδημαϊκό κόσμο, ή τον κόσμο των ειδικών προαναγγέλλει το τέλος της αυθεντίας των αλαζόνων.
Από τον πολιτικό κόσμο έως τον κόσμο των μίντια, από τον ακαδημαϊκό κόσμο έως εκείνον του κινηματογράφου, οι φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας απονομιμοποιούνται σταδιακά και δεν εισακούονται από πλειοψηφία.